Katja Poelwijk Photography portraits portrait portret fotografie fotograaf photographer portraitphotographer portretfotograaf portretfotografie jongeren pubers scholieren youngadults love liefde relaties homo lhbt lgbt gay lesbian transgender bisexual

Lisanne Schellingerhout (17) panseksueel en transgender

Scholier 5 Gymnasium Bonaventura College in Leiden

Geboren en getogen in Koudekerk a/d Rijn

 

Panseksueel mailde Mick mij. Ondertekend door Lisanne. Ik moest het even googelen. Of ik nu met biologisch een jongen of een meisje had afgesproken liet ik graag onduidelijk.

Voor het huis zitten Lisanne en haar moeder in het zonnetje een shaggie te roken als ik aankom. Een meisje in jongenskleren dus. Haar ouders zijn gescheiden toen ze twee jaar was en ze wonen daar sindsdien met z'n drietjes, met haar jongere zusje van vijftien. We installeren ons binnen aan de tafel in het gezellige keukentje en Lisanne steekt van wal. "Ik heb genoeg te vertellen."

Van haar kindertijd weet ze niet zo veel meer. "Het was niet geweldig maar ook niet heel slecht. Gewoon niet herinneringswaardig. Ik kon niet mezelf zijn. Ze zijn hier niks gewend in het dorp. Ze zijn vreselijk. In de klas paste ik niet bij de popiejopies en niet bij de nerds, ik had een paar 'mooi weer' vrienden om er niet helemaal buiten te vallen."

 

"Er klopte iets niet maar ik wist niet wat. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik links was maar met rechts moest schrijven."

De middelbare school werd wat dat betreft een bevrijding voor Lisanne. Kinderen vonden haar raar en apart maar ze liet niet meer over zich heen lopen en samen met haar beste vriendin die ze daar heeft ontmoet, heeft Lisanne zichzelf steeds meer ontdekt. "We zijn ons samen gaan ontwikkelen. En door de muziek, metal, die we toen luisterden en de cultuur die daarbij komt kijken, ontdekte ik dat ik ook op vrouwen val." De metal en fantasy cultuur bood Lisanne de veilige omgeving die ze daarvoor nodig had. "Die cultuur is onwijs accepterend. Je bent lekker wie je bent. En ik val op een persoon, niet op een geslacht."

Haar vrienden uit de scene reageerden heel positief en ook haar moeder was nuchter. "Ik snap er geen bal van maar als jij het zo voelt, wie ben ik dan om daar iets van te vinden."  

 

Tot in de tweede klas kleed Lisanne zich extreem vrouwelijk. "Skinny jeans, hoge hakken, make-up, alles." "Een manier om een ander deel van mijzelf te ontkennen zie ik nu. Ik hoopte zo dat ik daarin wel normaal zou zijn. Ik heb twaalf jaar lang verstoppertje gespeeld. Langzaam en vanaf de derde klas explosief, ben ik mijzelf gaan ontdekken en laten zien. Maar dat is een lang proces geweest vol onderzoek en afwegen. Het is zo'n tweestrijd en dat brengt zo veel stress met zich mee. Ze willen het niet toegeven maar we zijn in Nederland niet zo tolerant als we denken. Het is blijven passen in geaccepteerde kaders en daarmee niet jezelf kunnen zijn óf bidden dat mensen je accepteren." 

Lisanne ontdekte dat ze zich fijner voelt in jongenskleding en liet dat steeds meer toe. Ondertussen kampte ze met problemen bij haar vader thuis en met depressieve gevoelens. In de derde klas kreeg Lisanne gesprekken met schoolmaatschappelijk werk en rond die periode begon ze zichzelf ook te snijden met een keukenmesje. Ze kwam bij de GGZ terecht. De diagnoses borderline en depressie kreeg ze een jaar later. In februari dit jaar is het goed mis gegaan. Lisanne heeft impulsief een hand slaappillen met drank genomen. "Ik was het allemaal zo zat." Haar oma heeft haar een dag later gevonden. Ze wordt nu ook op ADD en autisme getest en haar psychologisch vooronderzoek naar genderdysforie is herstart. Lisanne wil een jongen zijn. "Maar ik heb nog steeds een obsessie met hakken en make-up en dat snappen mensen niet. Dat past niet in dat kader en dan gaan ze weer aan je twijfelen." Lisanne of Mick zoals ze nu voor haar vrienden heet, draagt een binder om haar borsten plat te drukken. "Ik stop niks in mijn broek om een penis te suggereren, dat zit zo oncomfortabel." Ze wil haar borsten en haar baarmoeder laten verwijderen. Ze weet nog niet of ze ook mannelijke geslachtsdelen wil. "Ik heb een bloedhekel aan mijn borsten, die dingen zitten mij alleen maar in de weg en mijn vagina en baarmoeder zijn gewoon nee.. zwaar ranzig.. ieuw." 

 

Lisanne loopt op haar blote voeten. "Kijk een vlinder!" Als een jong meisje gaat ze er zo achteraan. We zijn op weg naar haar paradijsje. Een door velen in het dorp onontdekt openbaar tuintje waar Lisanne graag muziek luistert en tekent. "Tegenwoordig luister ik naar Koreaanse popmuziek haha." Ze doet dit jaar 5 gymnasium over in combinatie met 3 dagen per week intensieve dialectische gedragstherapie. Lisanne wil bioloog worden. Ik vraag haar of ze zelf door de bomen het bos nog ziet: seksuele gevoelens voor mannen en vrouwen, borderline, depressie, automutileren, zelfmoordpoging, haar vader niet meer zien, mogelijk ADD, autisme spectrum stoornis, transgender gevoelens. "Ik zie het heel helder. Ik weet precies welke gevoelens waar vandaan komen. Het is voor de maatschappij, de mensen en ook therapeuten om mij heen alleen moeilijk en daarmee ook voor mij."

 

"Ik vond het eigenlijk wel gezellig" zegt Lisanne "En het verbaast me dat ik het nog enigszins met samenhang heb kunnen vertellen." Ik vond het ook gezellig. Terwijl ik het zeg ben ik weggeblazen door alles wat ze heeft verteld en ben ik blij dat ik het op dictafoon heb, ik weet even niet hoe ik dit op papier ga krijgen. Lisanne heeft met wel heel veel te dealen en gaat het volledig aan. Haar, in de toekomst misschien zijn of iets daartussenin, eigen biologie zit complex in elkaar dus dat belooft een grote aanwinst voor de biologische wetenschap.